Njenu strast za glumom nije moglo ništa da zaustavi. Do smrti je u pozorištu igrala fatalne glavne junakinje ne ustajući sa stolice tokom cijele predstave.
Ispred nje su se uvijek čule ovacije i aplauzi. Ona je postala legenda pozorišta sa kojom su se generacije glumaca decenijama upoređivale.
Ona je bila sasvim jedinstvena. Ponosna žena sa puno strasti i nula sramote.
Sara je rođena 22. oktobra 1844, a od pete godine pohađala je katoličku školu. Sa 13 godina Sara se vratila u Pariz i dobila posao učiteljice u nekoliko bogatih kuća koje su to sebi mogle da priušte. Nakon što je nekoliko godina radila, Sara se upisala u visoku muzičku školu. Tamo je uživala učeći pjevanje, sviranje i glumu.
Iako je voljela muziku, u devetnaestom vijeku umjetnici su bili socijalno potpuno nezaštićeni i zapravo su kurtizane pripadale višoj klasi u odnosu na njih. One su imale šansu da uđu u istoriju jer su dobijale glavne uloge, pa je Sari postalo jasno kako da postane popularna i poznata.
Sara je imala i puno sreće - njena majka je imala mnogo uticajnih poznanika. Među njima su bili čuveni pisac Aleksandar Dima Otac i vojvoda de Morni. Upravo su oni pomogli Sari da započne karijeru obezbijedivši joj mjesto u u pozorištu Komedi Fransez (Comedie Francaise), legendarnom pozorištu, poznatom i pod imenom Kuća Molijer.
Osamnaestogodišnja djevojka je odmah debitovala u glavnoj ulozi u jednoj od Rasinovih klasičnih predstava i u potpunosti opravdala povjerenje svojih zaštitnika. Sara se veoma dopala publici. Lijepa, visoka, besprijekorne dikcije, opčinjavajućeg glasa. Za njen glas savremenici su tvrdili da zanosi, uzbuđuje i zaluđuje.
Nakon pohvala slavnog pisca Viktora Igoa ubrzo je postala „besmrtna i božanska“, genije francuske pozornice.
Glumila je u različitim pariskim pozorištima, kao i u svom sopstvenom koje je kasnije otvorila. Slavljena je kao najveća dramska umjetnica svog vremena.
Na filmu se prvi put pojavila u Hamletovom dvoboju, glumeći mušku ulogu - samog Hamleta, a kasnije je uslijedilo još puno filmskih ostvarenja, jer je sama njena pojava osiguravala komercijalni uspjeh, pa su se režiseri otimali za nju. Jedan od prvih uspešnih dugometražnih filmova Kraljica Elizabeta iz 1912. iznijela je upravo Sara u glavnoj ulozi.
Nakon što je započela njena pozorišna karijera 1862, Sara napušta Francusku i odlazi u Belgiju gdje je sa princem Henrijem, dobila sina Morisa (1864).
Uspješno se bavila i slikanjem i vajanjem. Učila je slikanje kod poznatih majstora, a izlagala je na brojnim izložbama. Sačuvano je oko 25 njenih skulptura.
Sara je jako voljela životinje. U njenom vlasništvu su bili psi, mačke, ptice, kornjače, pa čak i lav, kao i šest kameleona. Molila je svog ličnog ljekara da joj prišije pravi tigrov rep i razočarala se kada joj je on objasnio da je to nemoguće.
Nakon izbijanja francusko-pruskog rata prestala je da nastupa i pozorište je pretvorila u bolnicu, gdje je radila kao medicinska sestra i brinula se o ranjenim vojnicima.
Preuzela je pozorište Teatr de Nasions (Théâtre des Nations) 1899. i preimenovala ga u Pozorište Sara Bernar. Svečano ga je otvorila jednim od svojih najboljih nastupa ikada, glavnom ulogom u predstavi La Toska autora Viktorijena Sardoa.
Premijera njene najkontroverznije uloge, Šekspirovog Hamleta adaptiranog u prozi, koju su joj napisali Ežen Morand i Marsel Švab održana je 20. maja te godine. Predstava je oduševila kritičare uprkos trajanju od četiri sata. Tada je Sara stekla reputaciju ozbiljne dramske umjetnice i postala jedna od najpoznatijih glumica 19. vijeka. Upravljala je svojim pozorištem sve do smrti, kada ga je preuzeo njen sin Moris. Nakon njegove smrti 1928, pozorište je zadržalo njeno ime sve do njemačke okupacije u Drugom svetskom ratu kada je promijenjeno u Teatr de la Site (Théâtre de la Cité), zbog Sarinog jevrejskog porijekla.
Sara kao muza jednog vremena
Sara je opčinila je i čuvenog češkog slikara i najznačajnijeg umjetnika pokreta Art Nuvo Alfonsa Muhu, koji ju je ovjekovječio 1894. na plakatu za Damu sa kamelijama.
Kraj karijere za nju nije postojao
Nastupajući u pozorištu u Rio de Ženeiru 1905, Sara je teško povrijedila desno koljeno dok je izvodila završnu scenu predstave La Toska, koja je podrazumijevala skok sa parapeta. Ta povreda nikada nije u potpunosti izliječena, ali Sara je nastavila da trpi bol i i dalje je glumila. Deset godina kasnije došlo je do gangrene i Sari su amputirali desnu nogu. Ona je nastavila karijeru koristeći protezu tokom nastupa, igrala je fatalne glavne junakinje u predstavama ne ustajući sa stolice. Tako je radila sve do svoje smrti u Parizu 2. marta 1923, u 78. godini od teške bubrežne insuficijencije.
Sara Bernar ima svoju zvijezdu na čuvenom Bulevaru Slavnih u Holivudu. U beogradskom naselju Sremčica postoji ulica koja nosi njeno ime.
Izvor: Glas Srpske
